Die Rekening

‘n Romantiese, rustige aand by ‘n semi-formele restaurant. Net ek en my vroutjie oorkant mekaar met ’n parafienlampie wat lig en skadu laat ronddans in haar oë. Die klank van live saksofoon wat saam met ’n backtrack speel gooi ’n oranje gloed teen die mure. En tog... ’n stilte tussen ons wat soos ’n donker baskitaar ondergronds fluister. Hier en daar kielie ons woorde versigtig mekaar. So voel-voel na gisteraand se emosies. Maar dis goed om tyd hier vir mekaar te hê. Net vir mekaar. En die glasie Graca wat die resies na ons bloedstrome wen laat my kop dans saam met die musiek. Hierdie keer ’n jazz klank op elektriese kitaar waarop ons koppe begin draai. Sy verskoon haarself na die neuspoeierplek en ek begin ontspan, sit terug en luister.

Skielik is ek anders. Meer  as 'n dagdroom. Beelde waaraan ek kan vat. My lyf is daar. ’n Vatbare stuk verbeelding met goue glans en boodskapper vlerke. Met ’n sagte stem wat swaar en solied op my ore val. En hy fluister woorde wat ek nie kan oorsê nie, maar wat ek instinktief verstaan. Soos stippels saad in my ore wat met betekenis ontplof. Wil jy groei in my liefde? Wil julle soos een asemhaal? Wil jy liewer word vir haar? Wil jy hê dat sy liewer word vir jou? Wil jy meer mens word? “Ja Here” breek my stem soos stof deur my lippe. En die stof kan ek nie terugsuig nie. En ek wil ook nie; verder as wil wil ek groei.

En ek is terug op my stoel met die wete dat ek nog die rekening moet betaal.

Die kitaar begin met Brown Eyed Girl en daar kom sy met ’n vars wildheid wat op tafels wil dans. Met 'n loopdans in haar lyf skuif sy by haar stoel in. 'n Tergende woordjie wat my vermy. Dan leun sy vorentoe met 'n vasberade kyk wat ek nie ken nie. Kyk my in die oe en se: “Hier's die deal. Ek wil skei.”

It's a kind of magic

Gister-aand is twee goeie vriende van ons se seuntjie ingeseën. Elkeen kon ’n mooi seën vir hom uitspreek. Baie soos in die goeie feetjies in Doringrosie sal die seën dan waar word in sy lewe. Ek glo nie in magic nie. Ook nie die Christelike soort waar die geheime toorkragwoorde amens en proklamente is nie. Sorrie hoor! Stront bly stront al hang daar ’n kruisie om sy nek.

Maar dit was spesiaal. Daar was betekenis. En dit was vir my as “gewone” Christen sonder towerstaffie ’n voorreg om daarvan deel te wees. Dit was wonderlik om in ‘n babatjie se bruin ogies te kyk en hom die beste van God se goedheid toe te wens. Hei man, jou lewe is special!

En ek dink aan Shawshank Redemption se gevangene in ’n traliewêreld: “You can be dying or you can be living. The difference is hope.”  En ek dink dat dit nie die warrelende geestesmis van die magiese seënspreuke is wat Ilan deur sy lewe gaan dra nie. Dit is die woordjie tussen geloof en liefde.... hoop. Hoop wat nie vaskyk in die donker graffiti-junk teen die mufmuur van die tonnel nie, maar wie se oë blink in die sonstrale wat inskyn.

En ja,woorde kan soos klitsgras vassit as dit oor ons waai. Mag die mooi woorde wat oor jou waai, nes maak in jou lyfie, klein Stefan. Woorde van wense en hoop in ’n wêreld wat baie tralies het. Hy gee mos genade, liefde en nabyheid – jy proe dit al klaar in jou moedersmelk. Drink dit, kleintjie, drink jou vol.

Magic? Nog meer as magic as jy my sou vra.

My kankerlêer gesluit?

Vanoggend weer die bekende roetine. Toonbank toe, vorms invul, wag, bloed trek, radioloë se toonbank toe, vorms invul, wag, groen safarierok aantrek, sonars, koue gel, aantrek, onkologie toe, bloeddruk neem, wag, geroep na dokter, sit op stoel, hoor uitslag. Vervelige roetine, maar met ’n kilkoue byt. ’n Byt met ‘n ‘k’ vir kanker. Vir dood. In your face.

Maar toe die dokter aan die einde van hierdie vier jaar my lêer toemaak, was ek bietjie hartseer. Ek het lief geraak vir hierdie wrede vriend. Sy slagtande het my meer as een keer oor die kleintuintjie se hekkie gejaag. Buitentoe waar daisies geler blom en gras groener voel onder my kaal tone. Waar elke asem ’n geskenk is en ’n verslaapte nek ’n teken is dat ek opgestaan het. Om te lewe. Ek gaan hom mis.

Maar ek gaan hom nie te lank mis nie. Ander gediertes blaf al klaar vir my en laat my nie te naby aan my rusbank kom nie. En hier gat ek weer oor die hekkie met die soet stank van haar asem in my neus.